Er zijn mensen die precies weten wat ze willen doen met hun leven. Ik ben dat niet. Vanuit een onsamenhangend geheel van vele interesses, potentiële talenten en de drang om aan alles mee te willen doen, raakte ik per toeval in een baan bij Eurocross terecht.

Ik werk dus bij Eurocross. Nu als netwerkmanager, tien jaar geleden gestart als hulpverlener. Aan de telefoon. Op de momenten waarop ik toen tussen vrienden stond die advocaat of arts zijn, had ik het gevoel dat ik mijn werk moest verdedigen. Hoe leg je uit aan je vrienden dat Eurocross geen “gewoon” callcenter is? Hoe leg je uit dat je aan de telefoon bergen verzet? Dat je het grootste leed aanhoort en soms in de meest verschrikkelijke periode van iemands leven houvast biedt? Dat je daarmee zorgt dat iemand niet in een donker gat belandt?

Inmiddels werk ik alweer tien jaar bij Eurocross. En ik besef dat ik een topbaan heb én had. Ik weet welke waarde een hulpverlener kan hebben voor de persoon aan de andere kant van de lijn. En dan vertel ik het verhaal weer een keer over de man die met een acute blindedarmontsteking voor de ingang van een Nigeriaans ziekenhuis lag en niet werd geholpen. Het verhaal dat gelukkig goed afliep door wat wij hebben gedaan om hem daar weg te halen, zodat hij de levensreddende operatie kon krijgen die nodig was. Als ik dat verhaal weer vertel, dan voel ik het. Ik ben iemand met een enorm mooie baan!