De laatste uren voor mijn wintersportvakantie hoor ik op kantoor: “Vergeet je wintersportdekking niet aan te zetten!” “Je gaat naar Mayrhofen? Er zit daar een goed ziekenhuis maar zorg dat je er niet belandt!”

Na een heerlijke week snowboarden met vrienden pakken we net voor de lunch nog één laatste afdaling… Bam!! Elleboog op zes plekken gebroken. Dag laatste avond après-ski. En omdat ik nog geopereerd moet worden kan ik voorlopig nog niet terug naar Nederland. Vanuit het ziekenhuis bel ik met mijn collega’s bij Eurocross. Door de pijn en de pijnstilling kan ik niet meer helder nadenken. Ik voel me afhankelijk van anderen en dan met name van mijn collega’s.

Twee dagen later. Inmiddels ben ik geopereerd. In gedachten zie ik mijn collega’s terugkomen van hun lunch en overleggen met het medisch team over de te nemen route voor mijn situatie. Anderhalve week lig ik in het ziekenhuis. Mijn collega’s spreek ik meerdere keren per dag. Zij hebben vaak al heel snel nieuwe informatie voor mij, nog voordat ik de artsen in het ziekenhuis spreek. Ik besef nu heel goed; dit is het werk van Eurocross, van mijn collega’s. En dat geeft een vertrouwd gevoel, ik ben in goede handen.